O Βασίλης Μπισμπίκης είναι από τους νικητές της περυσινής θεατρικής σεζόν. Κατάφερε να φέρει το πιο ετερόκλητο κοινό, στον Τεχνοχώρο Cartel, ένα θέατρο ανάμεσα σε χωράφια, απορριμματοφόρα και μάντρες ανακύκλωσης του δήμου, στον Βοτανικό. Εκεί, Αγίας Αννης και Μικέλη 4, γεννήθηκε αυτό το θέατρο, πριν από έξι χρόνια, με πολλή δουλειά, με ανακυκλώσιμα υλικά, με τη συμπαράσταση των φίλων, αλλά και με θυμό. Θυμό για τα απαγορευτικά ενοίκια που ζητούσαν διάφοροι επιτήδειοι στην Αθήνα της κρίσης, από νέους ανθρώπους που διψούσαν να εκφραστούν. Τότε, οι Βασίλης Μπισμπίκης, Παναγιώτης Σούλης και Φαίη Τζήμα βρήκαν το έρημο μηχανουργείο και το μεταμόρφωσαν στο Cartel, κοντά στο σταθμό Ελαιώνα. Και τώρα, σκίζουν με το «Ανθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, που σκηνοθέτησε πέρυσι ο ηθοποιός, με έντονο ρεαλισμό και συνεχίζει, από τις 17 Οκτωβρίου, για δεύτερη σεζόν.
Κρουπιέρης στα 20 του μέχρι τα 23, δούλεψε, όμως, και κρεοπώλης, υδραυλικός: «Ό,τι μπορείς να φανταστείς». Ο συνομιλητής μας είναι ψημένος στη ζωή. «Στο Λουτράκι μεγάλωσα, είχε φτιαχτεί το καζίνο, έπαιρνα καλά χρήματα. Όμως, η απελπισία στο βλέμμα των παικτών δεν αντεχόταν. Δεν ήμουν λιγόψυχος, της πιάτσας παιδί ήμουν, αλλά αυτή τη νοσηρή κατάσταση δεν μπορούσα να την αντιμετωπίσω».
Η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα Λουτρακίου ήταν διέξοδος. Σε μια παράσταση που έπαιξαν στην Επίδαυρο, εκτός του επίσημου φεστιβάλ, τον είδε ο Τάσος Ρούσσος, διευθυντής, τότε, της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. «Μου είπε: “Εσύ πρέπει να έρθεις στο Εθνικό”. Νόμιζα ότι απλά θα πάω και θα γραφτώ. Ήμουν άσχετος.»
